#1 Bedreiging en intimidatie, wie zorgt er voor mij?
De wijkzorgmedewerker krijgt een alarmering om 22.30 uur in de avond. De zorgcentrale geeft aan geen gehoor te krijgen en vraagt of de medewerker polshoogte wil gaan nemen. Bij binnenkomst treft zij een behoorlijk beschonken, oudere, man aan in een sterk vervuilde woonomgeving. De man heeft geen idee wat de medewerker komt doen en wordt verbaal flink agressief. De medewerker voelt zich bedreigd en geïntimideerd, maar probeert de man enigszins te kalmeren. Dit lijkt te lukken. De man heeft een wond op zijn bovenarm die verzorgd moet worden. Dit laat hij toe. Na de verzorging wil de medewerker haar weg weer vervolgen. Echter wordt de man opnieuw verbaal agressief en blokkeert de deur. De man gooit willekeurige voorwerpen richting de medewerker, waarop de medewerker hem nogmaals dringend verzoekt haar naar buiten te laten. Net op het punt dat de medewerker contact wil zoeken met de politie, kalmeert de man en laat hij haar gaan.
Hoe kan het dat de medewerker niet van te voren op de hoogte was van de psychische toestand van deze man en de daarbij komende veiligheidsrisico’s? Welke keuzes had deze medewerker wanneer zij zich bedreigd en geïntimideerd voelde, maar deze man hulpbehoevend was? De eerste twee vragen die bij mij naar boven komen bij het horen van deze situatie.
Bij het nader bekijken van de casus blijkt deze man een echte ‘zorgweigeraar’ te zijn. Zowel de thuiszorg als de huisarts en de GGZ krijgen geen voet binnen de deur. De man is nog niet dusdanig een gevaar voor hemzelf en zijn omgeving dat een gedwongen opname van toepassing is. Daarnaast is er duidelijk sprake van alcohol abuse, wat opname in een GGZ instelling bemoeilijkt. De man had enkel personenalarmering maar had daar al ruim 3 jaar geen gebruik van gemaakt. Ook de thuiszorg is al ruim 3 jaar buiten beeld (notabene een andere organisatie).
Had de medewerker vooraf kunnen weten dat er potentiele veiligheidsrisico’s waren omtrent deze man? Bij de zorgcentrale was niet meer bekend dan de basis gegevens en een kort ziektegeschiedenis. Echter was dit inmiddels al ruim 5 jaar verouderd. Vooraf had de medewerker, in dit geval, zich dus niet kunnen voorbereiden op de situatie. Zij werd geconfronteerd met een voor haar onveilige situatie waar zij inmiddels al in de woning was binnengetreden. Een onbekende man met een onbekend verleden, hoe voorspelbaar is zijn gedrag?
De medewerker had direct de politie kunnen bellen en de woning kunnen verlaten alvorens het verlenen van de zorg. Echter was de man verbaal agressief (onvoorspelbaar gedrag) en tegelijkertijd hulpbehoevend. De medewerker heeft vanuit haar ervaring gehandeld en de man gekalmeerd, met positief resultaat. Maar waar ligt de grens als het gaat om je eigen veiligheid? Een grens die voor iedereen verschillend is, kan je daar wel collectief iets met elkaar over afspreken?
Helaas is bovenstaande casus er een van velen die duidelijk maakt hoe kwetsbaar medewerkers in de wijk zijn. Kunnen wijkzorgmedewerkers nog wel alleen op pad als de frequentie van deze casuïstiek alleen maar toeneemt? Hoe kunnen wij met elkaar dergelijke situaties voorkomen? Daarnaast verlangen zorgverzekeraars dat hun verzekerden 24-uur per dag kunnen rekenen op kwalitatief goede zorg. Maar hebben zij ook oog voor de veiligheid van diegene die het leveren?
Deze casus roept veel vragen op, op verschillende niveaus. Herkenbaar?
Laat het hieronder weten!
